Samookaleczania wynikają z bardzo silnego napięcia, z którym dziecko nie wie co zrobić. Dlatego szuka rozwiązań na swoim poziomie wiekowym (tak jak dorośli sięgają po pracy za kieliszek, przygodny seks, zakupy itp). Do napięcia może dochodzić zarówno z powodu stresu w szkole, jak i w domu, czy w relacjach z równieśnikami.

 

Jak rozmawiać z dzieckiem o jego emocjach i zachowaniach?

 

Rozmowa na temat samookaleczeń jest trudna, ale uważam, że każdy rodzic kochający swoje dziecko ma w sobie zasoby, żeby taką rozmowę przeprowadzić pod warunkiem, że uruchomi swoją empatię oraz ciekawość połączoną z troską, a lęk i niezrozumienie nie zdominuje tej rozmowy.

 

Oto kilka wskazówek, które mogą Ci pomóc Drogi Rodzicu:

ale UWAGA jeśli czujesz że temat jest dla Ciebie za ciężki do udźwignięcia, nie rób nic na siłę, zapisz się z dzieckiem do psychologa żeby porozmawiać o tym wspólnie.

 

1. Wybierz odpowiedni moment i miejsce: Wybierz spokojny moment i miejsce, w którym zarówno Ty, jak i Twoje dziecko będziecie mogli rozmawiać prywatnie i bez przeszkód (czyli napewno nie w momencie gdy właśnie zauważyłeś rany u swojego dziecka - uspokój najpierw siebie)

 

2. Bądź empatyczny: Wysłuchaj uważnie, okazując zrozumienie i współczucie. Dziecko może czuć się winne lub wstydzić swoich samookaleczeń, dlatego ważne jest, aby zapewnić mu, że jesteś tu po to, aby pomóc.

 

3. Zachowaj spokój: Staraj się zachować spokój i nie wykazywać zaniepokojenia lub szoku. Dziecko może obawiać się twojej reakcji, więc ważne jest, aby nie wywoływać w nim dodatkowego stresu, bo to go zablokuje. Młodzież nie chce obciążać swoich rodziców, czują się winni.

 

4. Zadawaj pytania otwarte: Zadawaj pytania, na które nie da się odpowiedzieć TAK lub NIE, aby zachęcić dziecko do dzielenia się swoimi uczuciami i doświadczeniami. Staraj się słuchać uważnie i unikaj oceniania.

 

5. Zapewnij wsparcie: Powiedz dziecku, że jesteś tu, aby pomóc. Przypomnij mu, że zawsze może do Ciebie przyjść, gdy czuje potrzebę rozmowy lub pomocy powiedz, że ma prawo do rozmowy z zaufanym specjalistą na zewnątrz.

 

6. Szukaj profesjonalnej pomocy: Jeśli dziecko samookalecza się, ważne jest, aby uzyskać profesjonalną pomoc. Porozmawiaj z lekarzem rodzinnym, psychologiem lub szkolnym doradcą, którzy mogą zapewnić dalsze wsparcie i wskazać odpowiedni kierunek działania.

 

7. Ustal plan działania: Razem z dzieckiem ustalcie plan działania, który pomoże mu poradzić sobie z samookaleczaniem. Może to obejmować terapię indywidualną oraz rodzinną, wsparcie od bliskich osób, znalezienie alternatywnych sposobów radzenia sobie ze stresem lub uczuciami, czy też rozmowę ze szkołą w celu uzyskania wsparcia.

 

Pamiętaj, że każde dziecko i sytuacja są unikalne, dlatego ważne jest, aby dostosować podejście do indywidualnych potrzeb i okoliczności.

 

W przypadku pilnych lub poważnych sytuacji związanych z samookaleczeniem dziecka, należy skontaktować się z odpowiednim specjalistą lub alarmem medycznym.